ز کــــــجا آمده ام،آمــــدنم بــــهر چــــه بود؟
روزها فکر من این است و همه شب سخنم که چرا غافل از احوال دل خویشتنم
از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود به کجا می روم آخر ننمایی وطنم
مانده ام سخت عجب کز چه سبب ساخت مرا یا چه بودست مراد وی از این ساختنم
جان که از عالم علوی (۱) است یقین می دانم رخت خود باز بر آنم که همانجا فکنم
مرغ باغ ملکوتم(۲) نیم از عالم خاک دو سه روزی قفسی ساخته اند از بدنم
ای خوش آن روز که پرواز کنم تا بر دوست به هوای سر کویش پروبالی بزنم
کیست در گوش که او می شنود آوازم یا کدام است سخن می نهد اندر دهنم
کیست در دیده که از دیده برون می نگرد یا چه جان است نگویی که منش پیرهنم
تا به تحقیق مرا منزل و ره ننمایی یک دم آرام نگیرم نفسی دم نزنم
می وصلم بچشان تا در زندان ابد از سر عربده مستانه به هم درشکنم
من به خود نامدم اینجا که به خود باز روم آنکه آورد مرا باز برد در وطنم
تو مپندار که من شعر به خود می گویم تاکه هوشیارم و بیدار یکی دم نزنم
شمس تبریز اگر روی به من بنمایی والله این قالب مردار به هم درشکنم
"مولانا"
